| Ik hoop dat je een leuk weekend had. Mijn Facebook en Instagram stonden voor 70 procent vol met schaats en sneeuw foto’s en de andere content waren thuis-carnaval beelden. Dus jij mag raden wat ik gedaan heb, net als heel Nederland ?
Geschaatst! We gingen naar een mooie grote plas buiten Dussen, bij een molen. Er was zat plek, en totaal niet druk. De andere schaatsers uit Dussen zorgden voor wat carnavalsmuziek langs de kant, en met een gluhwijntje erbij, heb ik me kostelijk vermaakt in het zonnetje. Schaatsen ging ook verassend goed trouwens. Te bedenken dat ik halve platvoeten, en daarvoor speciale zolen heb, met mijn voeten naar binnen loop en nooit echt handige voeten heb gehad haha.
Maar zo fijn om weer eens onder de mensen te zijn. Ik mis dat contact! Beetje slap gezellig ouwehoeren en even weer iets leuks om te doen naast bankhangen en wandelen.
Het werk dat ik nu doe, vind ik leuk. Sterker nog, ik wil dat iedereen zijn talenten gaat inzetten. En daarmee ziet wat ie wel niet in zijn mars heeft, en hoeveel leuker je leven wordt als je hiermee werk doet dat je plezier en voldoening brengt. Ik ben er nog niet over uit of het mijn ‘Missie’ is, maar dat komt misschien omdat ik redelijk nuchter ben ingesteld. Ik ga het nog eens laten bezinken ?.
Maar omdat ik mijn werk leuk vind, is het goed vol te houden. Ondanks ik ook net als anderen het huis nu niet veel uitkom, en veelal 4 muren en een laptopscherm zie. En ik af en toe ook wel eens wat vaker dan normaal een dipje heb.
Maar als het werk dat jij nu doet, je helemaal niet aanstaat, is het wellicht wat lastiger vol te houden. De kunst is dan om eerst eens aan jezelf eerlijk toe te geven: ‘oke, deze baan is het niet meer. Het is voor mij tijd om naar iets anders uit te gaan kijken.’
Je droomt misschien nu van een eigen onderneming, of een baan waar jij helemaal gewaardeerd wordt voor dátgene wat jij zo goed doet in die functie. Of nog eens die romanschrijfster te worden, waarvan je weet dat het in je zit.
Dat is hartstikke mooi, en blijf dat ook vooral vasthouden dat beeld.
Wat ik je wel wil meegeven is: met vasthouden aan dit ideaalplaatje in je hoofd zorg je er onbewust voor dat je jezelf juist tegenhoudt om dit alles te bereiken. Je staat er voor je gevoel nog ver vandaan. En dat maakt het juist moeilijk om in actie te komen om dit te bereiken. Het einddoel is zó perfect en groot, dat je er zelf juist weer van bevriest (oke, na vandaag kan deze woordspeling niet meer, I know 😛 ).
Ik zal het verduidelijken met een praktisch voorbeeld uit mijn eigen ervaring:
Mijn eerste baan was bij een inburgerings-en taalinstituut, als marketingmedewerker. Na letterlijk 83 sollicitatiebrieven als starter, was ik keiblij. Het leek mijn droombaan. Na een klein jaartje was ik het echter helemaal beu. Kookpunt bereikt. Dus ik stapte op. Want ik vond het helemaal niks.
Ik had kunnen wachten totdat ik aan de slag kon bij mijn droombaan. Maar ik wist: het gaat nu niet goed met me, al is het maar een stap in de goede richting dan ben ik al blij. Dus ik zocht op tijd een nieuwe baan. Die baan was nog niet perfect, maar het leek toen in ieder geval meer op iets dat bij Sylvia paste.
Dat werd een strategisch communicatieadviesbureau. Mijn gedachtegang leek goed (meer uitdaging, meer directe impact, meer afwisseling), maar het tegendeel bleek waar. Ik werd totaal gekleineerd, het werk was verschrikkelijk, net als de collega’s. Ik had dit na 4 maanden al wel door. Ik wist nog steeds niet wat ik dan wél wilde, maar ik besloot wel actie te nemen richting wat anders. Want ja, blijven zitten zou mijn toestand alleen maar verergeren.
Dat werd een welzijnsorganisatie met een communicatiefunctie. Ik leek goed op mijn plek te zitten. Met fantastische collega’s en manager, een organisatie waar ik helemaal achter stond. Alles leek helemaal goed. Maar toch ervaarde ik een onprettig gevoel van nutteloosheid. Ik had het idee dat ik nul waarde toevoegde (ook al was dat feitelijk niet zo), en ik verveelde me dood. Ondanks het mooie werk dat ik mocht doen, vond ik het niet boeiend.
Ik stond alwéér met mijn handen in het haar. Wat nú dan?? Deze stap richting actie was lastiger. Want het lag vooral aan mijzelf. Alle mensen en de organisatie waren prima. Een fijne plek. Maar toch werd ik ongelukkig van het werk dat ik moest doen.
Waar ik voorheen mijn verkeerde keuze kon afschuiven op: ‘ja maar mijn manager is echt kut, en ja maar dit bedrijf past écht niet bij mij’….. was er nu niks meer dat ik op iets anders kon afschuiven.
Behalve dan alleen op mijzelf.
Ook hier vertrok ik na 10 maanden weer. Want ik wist nog steeds niet wat mijn ideale baan zou zijn, maar ik wist wel één ding zeker: ik vind mijn werk echt-niet-leuk (ook privé was ik niet te genieten), ik moet hier iets aan doen, want anders verandert er niks. En niemand anders dan ikzelf kan een leukere baan brengen.
En op deze manier volgden er nog 2 banen in korte tijd. Bij een veevoederbedrijf en bij een hoortoestellenfabrikant in de marketing/communicatie. Zelfde liedje.
Oke ik kom weer terug op mijn punt. Je hebt die vast niet meer zo helder dus bij deze nog een keer:
Wat ik je wel wil meegeven is: met dit ideaalplaatje in je hoofd zorg je er onbewust voor dat je jezelf juist tegenhoudt om dit alles te bereiken. Je staat er voor je gevoel nog ver vandaan. En dat maakt het juist moeilijk om in actie te komen om dit te bereiken. Het einddoel is zó perfect en groot, dat je er zelf juist weer van bevriest (oke, na vandaag kan deze woordspeling niet meer, I know 😛 ).
Wat wilde ik nou duidelijk maken met mijn verhaal?
Niet dat je expert moet gaan worden in jobhoppen ;).
Wel dat je op tijd keuzes moet maken, en in actie mag komen. In mijn verhaal uitte dat zich extreem in van baan naar baan hoppen. Al ben ik ervan overtuigd dat dat er wel voor heeft gezorgd dat ik niet op mijn 45ste maar al op mijn 31ste heel leuk werk gevonden heb.
Maar voor jou geldt: kijk eerlijk naar jezelf: vind ik het hier nog leuk? nee? Oké, dan mag ik actie ondernemen. Afwachten kan altijd nog. Als je straks weer op het strand in Zuid-Europa ligt, en wacht op de cocktail van de barman ;). In je dagelijkse leven, is afwachten niet de manier om een leuke baan te vinden. En als dat betekent dat je een paar keer een mispeer maakt in werk-keuzes dan is dat maar zo. Want zoals mijn inspiratiebron Tony Robbins ook zegt “If you do what you’ve always done, you’ll get what you’ve always gotten”.
Ik had natuurlijk wel een ideaalplaatje in mijn hoofd. Maar ik heb me daar niet door tegen laten houden. Als ik het idee had dat ik het helemaal niks meer vond, ging ik niet zitten wachten op die ene perfecte baan. Want die moet er toch zijn??
Ja die is er zeker. Maar die bereik je niet door maandag ontslag te nemen en na 5 brieven zonder te weten wat je zoekt, ergens te worden aangenomen. Zo HALLO droombaan. Nee helaas.
Nee, die bereik je wél door jezelf te leren kennen. Door actie te ondernemen. Stappen te zetten in een richting. Iets te doen. Zodat je weet wat je vooral in de toekomst níet meer moet doen om gelukkig te worden.
Want alleen door te starten, kom je bij antwoorden. Maak een begin. Laat je helpen. Ga op zoek naar iets wat in ieder geval meer bij je past dan wat je nu doet. Maar DOE iets. Blijf niet alleen meer zitten nadenken op je bank na je werkdag.
Ik vond mezelf heel lang een sukkel omdat ik zo’n typische jobhopper was. Zo’n stom woord is het eigenlijk. Het staat vooral ook heel negatief op je CV, wordt dan gezegd. En in zekere zin snap ik dat ook wel. Want als je van hot naar her rent, zonder plan is dat ook niet handig. Maar elke baanoverstap die ik maakte, was met een voordebedacht plan. Ik kon het KEIgoed beargumenteren waarom ik van het ene naar het andere stapte.
Ik besefte na 5x jobhoppen dat mijn beargumentaties me echter ook niet naar de juiste werkplek brachten.
Dus dacht ik: oke, ik weet wel beter wie ik ben en wat bij me past, maar ik zit nog steeds niet op een leuke werkplek. Ik was er telkens net niet, zegmaar. Ik moet het HEEL anders gaan aanpakken, dacht ik. Niet meer opnieuw solliciteren en ontslag nemen, maar over een hele andere boeg.
En dat bracht mij op de wereld van persoonlijke ontwikkeling. Ik maakte grote stappen ineens, en bracht me bij mensen die me écht hielpen. Ik wist al veel van mezelf maar therapeuten, coaches en andere ondernemers gaven mij het laatste zetje richting het antwoord waar ik naar op zoek was.
En dit is de reden waarom ik nu wél, op mijn 31ste gevonden heb wat ik wil. En dat kan dus ook al veel eerder!
Want dit is de meest gemaakte fout bij het maken van een carriereswitch:
We willen het liefst meteen een perfecte leuke nieuwe baan. En in de tijd dat we ongelukkig zitten te zijn op onze huidige functie, gaan we daarover lezen. Vacatureteksten zoeken, veel nadenken. Bedenken wat we dan wél willen. En dat is goed! Persoonlijke ontwikkeling is een mooi gebeuren.
De fout die we echter maken, is dat we teveel in een passieve houding blijven.
Waar ik daadwerkelijk in korte tijd veel knopen doorhakte, mezelf leerde kennen via verschillende functies en bedrijven, blijven de meeste mensen makkelijk 5 jaar op hun eerste baan hangen. Na het afstuderen. En dat is fout die je niet wilt maken. Want voordat je het weet ben je 5 jaar verder in tijd maar nog geen steek verder in weten wat je wilt, en het vinden van een leuke baan. En zit je nog steeds daar.
Deze afwachtendheid, en vooral leunende op zekerheid-houding heb ik nooit aangenomen. In plaats daarvan ben ik gewoon maar ergens begonnen, met het idee: dit lijkt me wél wat. Ondanks dat ik wist dat ik ook daar geen 30 jaar zou willen blijven.
Een andere gemaakte fout is dat we onszelf aanpraten: ‘ja maar straks komt project X en daar mag ik dit en dat doen, dus dan wordt mijn werk misschien wel weer leuker, dus ik wacht daar nog even op’.
We leggen dan teveel van ons lot in handen van de werkgever of gebeurtenissen op ons werk.
Terwijl je juist je lot meer in je eigen handen zou moeten leggen. Want zelf je verantwoordelijkheid nemen werkt veel beter, dan het af te laten hangen van iets of iemand anders. Als je zelf verantwoordelijkheid neemt voor je eigen (werk)leven, betekent dat ook dat je je leven op ieder moment zelf kunt aanpassen. Je kunt op ieder moment je leven weer een beetje beter maken. Zonder dat je ergens op hoeft te wachten!
En dit geldt dus ook zeker voor jouw loopbaan.
Ga niet afwachten.
Zet die eerste stap!
Laat je helpen.
Wat mij daarbij altijd geholpen heeft is de gedachte: “fuck it wat anderen denken.”
Want als je rekening gaat houden met wat anderen er allemaal wel niet van vinden, dan kan ik je nu vast vertellen: dan kom je nooit ergens.
En daarbij: die ‘anderen’ zoals je ouders, broer, zus, vrienden, vriendinnen, vage kennissen, mensen van je vereniging: die willen ook alleen maar dat jij gelukkig bent in je werk. En zolang jij daar een route voor kiest die jou daarbij helpt, zullen zij de laatsten zijn die je daarop afkeuren. Sterker nog, je zult zien dat ze je juist zullen aanmoedigen.
Ik vertel het uit eigen ervaring: ik kreeg afgelopen jaren in mijn moeilijke zoektocht en carrierswitch alleen maar hele lieve en toffe reacties. Want degenen die echt voor zichzelf opkomen, en op zoek gaan naar wat wél bij hen past, die zijn er niet zoveel!!
Ik kan je vertellen als loopbaancoach zijnde, hoor ik het gros van de tijd smoesjes van mensen als het gaat om switchen naar werk wat ze stiekem het allerliefste zouden doen. Of überhaupt switchen: daarover hoor ik 95% van de keren, tussen de regels door, dat men geen zekerheid wit opgeven (want dan stort de wereld in 😉 ). We houden onszelf dus vooral heel hard tegen. Terwijl we het stiekem ECHT anders willen.
Ben jij die 5% die wél actief op zoek wil gaan naar iets dat bij je past? En wil jij na het lezen van dit verhaal stoppen met nadenken, en iets gaan DOEN aan jouw situatie? Een eerste stap zetten?
Vul dan het vragenformulier in om kans te maken op een gratis Brabants Kwartierke met mij. In deze telefonische coachsessie van 45 minuten geef ik je de eerste inzichten die je nodig hebt, om in actie te komen. Om te vinden wat bij jou past. |
