Deze nieuwsbrief lag al een tijdje op je te wachten. Want ik schreef deze afgelopen vrijdag. Mijn laatste dag voor mijn weekje vakantie.
Ik zit nu jij dit leest, in een huisje in Friesland met één van mijn beste vriendinnen. Wandelen, wandelen, en ….. naja het is hier mooi dus wij vermaken ons wel😊 Een lekker drankje en hapje en even mijn gedachten op nul.
Want waar ik mijn draai heb gevonden in werk, lopen er naar mijn mening nog te veel vast. Niet wetende wat te doen. En dan toch maar blijven zitten bij je huidige baan. Omdat je het gewoon niet weet.
Afgelopen week ontving ik mail van een dame. Zij vroeg zich af of wat ze nou moest doen.
Want ze werkt bij het familiebedrijf. Krijgt daar binnenkort ook een opleiding voor verdere ontwikkeling. Omdat dat is wat het bedrijf nodig heeft. Haar partner zit ook in het bedrijf, dus naast een romantische heeft ze ook een zakelijke relatie met hem. Ook heeft ze twee kleine kindjes.
Ze geeft aan dat ze unhappy is in haar werk, geen energie ervan krijgt en dat ze niet op haar plek zit.
Ze vraagt zich af wanneer ze zich moet richten op haar talenten en werk dat beter bij haar past.
Wanneer het ‘haar tijd’ is vraagt ze zich af.
Wachten tot de kinderen groot zijn? Nu, of nu uitzoeken en later in de praktijk brengen?
Ik las veel in deze mail. Maar vooral: voor haarzelf opkomen.
Want dat doet ze niet.
Ik begrijp goed dat er verschillende belangen meespelen. Het is niet zomaar even makkelijk besloten. Zeker met een familiebedrijf, een opleiding in kannen en kruiken voor jou, je man in datzelfde familiebedrijf, en ook 2 kinderen op te voeden. En dat je daardoor twijfelt.
Ik vroeg haar wat ze zou kiezen als ze niet naar (de mening van) anderen hoeft te kijken.
Ze zei dat ze dan voor haarzelf zou kiezen en de uitdaging met haarzelf aan zou gaan om te ontdekken wat ze leuk vindt, wat bij haar past en hoe ze daar naar toe kan gaan werken.
Ze geeft ook tegelijk aan: “maar… de situatie is niet zo dat ik nergens naar hoeft te kijken, er zijn zo veel belangen waar ik rekening mee wil/moet houden”.
Ze zegt het PRECIES goed:
Er zijn zoveel belangen waar ik rekening mee wil/moet houden.
Want er is een verschil tussen ‘willen’ en ‘moeten’.
Als je bij jezelf na gaat: met welke anderen/belangen MOET je rekening houden en met welke anderen/belangen WIL je rekening houden?
Het punt is: iedereen wil jou gelukkig zien:
- je man
- je kinderen
- het (familie) bedrijf (ja echt!)
- je familie
- je collega’s
En hoe krom het ook is: elk poppetje binnen een organisatie is vervangbaar.
Tuurlijk, als jij altijd goed hebt samengewerkt, en het ook nog (schoon)familie is, dan zullen ze het jammer vinden. Er vertrekt immers een bekende en goede kracht.
Maar MOET jij rekening houden hiermee?
Nee dat MOET niet. Want aan het einde van de rit, snappen ze jouw keuze.
Ze zullen het juist begrijpen, en dapper van je vinden dat je kiest voor een richting die beter bij je past. Dat geldt ook voor die partner. In een relatie ben je er voor elkaar door leuke en minder leuke tijden. En juist je partner wil jou gelukkig zien.
Zo lang jij maar goed kan beargumenteren waarom je keuzes maakt. Omdat je zelf nu niet gelukkig bent in je werk. En met deze keuze weer energie terugkrijgt, en gaat doen wat veel beter bij je past. En óf dat een goede beargumentatie is 😉 !
Tuurlijk zal de partner het praktisch handiger vinden als ze in het familiebedrijf blijft. Maar zijn praktische redenen, en een familiebedrijf dat het jammer vindt dat je weggaat, redenen om dan te blijven doen wat je niet leuk vindt?
We onderschatten vaak ons vermogen om zaken tot een goed eind te breien. Als het er op aan kunt kunnen we zoveel meer.
We vinden altijd wel een oplossing om kinderen overdag onderdak te bieden, een nieuwe baan te vinden of om op fijne voet verder te leven met de (schoon)familie.
Want wat is het ergste dat kan gebeuren als je nu gaat uitzoeken dat bij je past en wellicht over een paar weken/maanden weggaat bij het familiebedrijf? Vroeg ik haar.
Zo lang jij in gesprek gaat met je partner, het bedrijf, degene die de opleiding heeft geregeld, en andere belanghebbenden, kan jij niemand kwetsen.
Want er is werkelijk niks ‘fout’ aan kiezen voor jezelf.
Een goed voorbeeld:
Ik twijfelde echt maanden of ik wel weg moest gaan bij een baan. Terwijl ik dat werk echt inmiddels al drie keer ruk vond. Maar ik was bang voor de reacties van anderen. ‘Wat zullen ze wel denken?’. ‘Ze zijn juist harstikke blij met me, en ik heb juist ook zoveel mogen leren’ (ik had toendertijd van die werkgever een Indesign en Photoshop cursus gehad).
Uiteindelijk heb ik ontslag genomen. Puur omdat ik echt niet meer kon. ALLES stond me tegen. En de leidinggevende (waar ik ook mee botste), weet je wat die zei?: Sylvia, ik had dat al wel gemerkt 😊 goed dat je deze keuze maakt, en ik hoop oprecht voor je dat je een werkplek zult vinden waar je beter op je plek zit. Ga ervoor en wij vinden wel weer iemand😉.
Want leidinggevenden en bedrijfseigenaren zijn ook maar mensen. Als zij zélf ook geen plezier meer hebben in hun werk, besluiten ze ook om een ander pad te kiezen. En ook dat zal iedereen begrijpen.
Wat jij hier uit kunt halen, is dat je echt op jezelf mag vertrouwen.
Ram je eigen koers 😉
Dat doet namelijk iedereen. En vooral de mensen die blij zijn met wat ze doen.
Maar vooral omdat het jou uiteindelijk gelukkiger maakt. En overal waar jij komt, profiteren anderen daarvan. Dus óók in je werk.
Jij bent jij.
En keuzes van een ander maakt een ander wel voor je.
Maak je eigen keuzes, want iedereen heeft zijn eigen weg. Er zijn al genoeg van ‘die ander, niet van ‘jou’.
Rekening houden met anderen is heel nobel en supervriendelijk.
Maar als het om dit soort besluiten gaat, mag je je eigen keuzes maken. En daarbij wil ik niet zeggen dat je géén rekening hoeft te houden met anderen.
Als in de kern maar je eigen hart volgt, waarvan jij weet dat dát klopt.
